This article is introducing my guest, Zoe Valerie, artist dancer, teacher, mom, environmental activist and you will discover more. 

There are 2 concepts I feel highly important and that deserve our full attention and presence yet we only open thinking about them here: decolonization of education & collective & transgenerational trauma in education & learning.

Yet this article holds hopefully a place for your to reflect together with Zoe and see what opens up for you. 

Why decolonisation of learning

Learning is the embodied process of being itself, it is not a process reserved to humans ( we might like to think so) since it shows clearly more than humans learn as well. With formalizing education and industrializing the schooling process it portrays like “ a highjack” of the natural learning process, its winding paths forced straight. 

“When activities orientated towards getting into a top school become the focus of our children’s day, they don’t have the luxury of allowing their essence to develop. Floundering internally, they determine their worth according to the yardstick of accomplishment.” (Dr Shefali Tsabary, Conscious Parent). 

What is decolonisation of learning

We have mimicked the industrial process and this is something on which millions of pages have been written ( I only mention here Sir Ken Robinson). We “ conquered” something natural, locally sprouting and made it standardized & controlling it became the purpose. Learning being a creative process, struggled in an environment built on control. 

 “ My job as a teacher is to make students curious and for them to learn about my subject but that stops when I have to assess” (Hanna music & philosophy teacher from High School in Vantaa reflecting)

How to decolonise?

“ We need to allow space for students to be interested…” ( Hanna, teacher). How can we start “making” space: one model is the post humanistic model to approach learning, student co-creates, we allow a natural process “ of hanging around” and we coach seeds of learning & interest ( a process of dwelling- enchantment and caring) I add in reference a case study on such learning.

 

Transgenerational collective trauma

Once we consider allowing decolonization of education & learning, we open up the trauma around education we passed on from generation to generation. I , myself I am the first generation in my own culture (but it is not something only my culture shares) for which physical correction was no longer allowed. Yet with such trauma, you don’t “turn off” ( so much more can be said here), rebuilding the sanity of teacher-student-parent relation based on compassion, love for learning( lifelong learning), and trust. Making it forbidden without dissolving the trauma around learning & education will only create new ways of manifesting it, a new system must be re-created in place & allow the old one (with traumas) to become “obsolete”.

This article & meeting Zoe draw us back to micro-movement & courageous moments of the single person (individual), not political (at this point). 

About Zoe Valerie: teacher, artist, and environmentalist Zoe Valerie. Originator of ‘Ensoma’, an amalgam of therapeutic methods, movement techniques, improvisation and choreological study which cultivates the wisdom we embody. She is convinced that embodied learning, where the body is fully involved, can reinforce the ability to think, feel and therefore act autonomously and critically. She is committed to educational reform, protecting the freedom of choice in education, and safeguarding environments where human development is allowed and facilitated. She is a founding member of Spring Academy an intergenerational and interdisciplinary learning community without borders, Eudec Greece, regional chapter of the European Community for democratic education and Education Plus, the Greek Association for the support of Alternative and Emancipatory forms of education.

Απο-αποικιοποίηση της εκπαίδευσης

Με αυτό το άρθρο σας  παρουσιάζω την καλεσμένη μου, Ζωή Βάλερη, χορεύτρια, καλλιτέχνη, δασκάλα, μητέρα, ακτιβίστρια για τη βαθιά οικολογία και άλλα. 

Υπάρχουν 2 έννοιες που αισθάνομαι πολύ σημαντικές και αξίζουν την πλήρη προσοχή και μας, αλλά εδώ μόνο ξεκινάμε να τις συλλογιζόμαστε: η αποαποικιοποίηση της εκπαίδευσης και το συλλογικό & διαγενεακό τραύμα στην εκπαίδευση και τη μάθηση.

Αυτό το άρθρο ελπίζω να είναι πρόσκληση να προβληματιστούμε μαζί με τη Zωή και να δούμε τι θα φανερωθεί. 

Γιατί απο-αποικιοποίηση της μάθησης;

Η μάθηση είναι η ενσωματωμένη διαδικασία της ύπαρξης αυτής καθεαυτής. Δεν είναι μια διαδικασία αποκλειστική των ανθρώπων (όσο κι αν μας αρέσει να τη βλέπουμε έτσι), καθώς φανερώνει σαφώς περισσότερα από ό, τι οι άνθρωποι μαθαίνουν. Με την τυποποίηση της εκπαίδευσης και την βιομηχανοποίηση της σχολικής διαδικασίας γίνεται ένας σφετερισμός της φυσικής διαδικασίας μάθησης, μια ευθυγράμμιση των στριφογυριστών της μονοπατιών.

«Όταν οι δραστηριότητες που προσανατολίζονται στην είσοδο σε κορυφαία σχολεία γίνονται το επίκεντρο της ημέρας των παιδιών μας, δεν έχουν την πολυτέλεια να επιτρέψουν την ανάπτυξη της ουσίας τους. Σπαρταρώντας εσωτερικά, καθορίζουν την αξία τους σύμφωνα με το κριτήριο της επίτευξης. ” (Δρ Shefali Tsabary, Συνειδητή Γονέας). 

Τι είναι η απο-αποικιοποίηση της μάθησης

Έχουμε μιμηθεί τη βιομηχανική διαδικασία και αυτό είναι κάτι για το οποίο έχουν γραφτεί εκατομμύρια σελίδες (αναφέρω εδώ μόνο τον Sir Ken Robinson). «Κατακτήσαμε» κάτι φυσικό, που βλάστιζε τοπικά, το τυποποιήσαμε και ο έλεγχος έγινε στόχος. Η μάθηση, όντας δημιουργική διαδικασία, ζορίζεται σε ένα περιβάλλον βασισμένο στον έλεγχο. 

 «Η δουλειά μου ως δασκάλα είναι να κάνω τους μαθητές περίεργους να μάθουν για το αντικείμενό μου, αλλά αυτό σταματά όταν πρέπει να αξιολογήσω» (Hanna, καθηγήτρια μουσική και φιλοσοφίας σε Γυμνάσιο της Βάνταα στη Φινλανδία)

Πώς γίνεται απο-αποικιοποίηση της μάθησης;

«Πρέπει να αφήσουμε χώρο για να ενδιαφερθούν οι μαθητές…» (Hanna, δασκάλα). Πώς μπορούμε να αρχίσουμε να «δημιουργούμε» χώρο; Ένα μοντέλο είναι το μετα-ανθρωπιστικό μοντέλο για να προσεγγίσουμε τη μάθηση, οι μαθητές συν-δημιουργούν, επιτρέπουμε μια φυσική διαδικασία «απλά υπάρχω» και καθοδηγούμε σπόρους μάθησης και ενδιαφέροντος (μια διαδικασία υπάρχω-μαγεύομαι-φροντίζω). Προσθέτω στις Πηγές μια μελέτη τέτοιας μάθησης.

Διαγενεακό συλλογικό τραύμα

Μόλις σκεφτούμε να επιτρέψουμε την αποαποικιοποίηση της εκπαίδευσης και της μάθησης, ξεσκεπάζουμε το τραύμα γύρω από την εκπαίδευση που έχουμε μεταδώσει από γενιά σε γενιά. Εγώ ανήκω στην πρώτη γενιά στον δικό μου πολιτισμό (αλλά δεν είναι κάτι που ισχύει μόνο για το δικό μου πολιτισμό) για την οποία δεν επιτρέπεται πλέον η σωματική τιμωρία. Ωστόσο, ένα τέτοιο τραύμα, δεν “σβήνεται” (μπορούμε να πούμε πολλά περισσότερα εδώ), αναδημιουργώντας τη λογική σχέση δασκάλου-μαθητή-γονέα με βάση τη συμπόνια, την αγάπη για μάθηση (δια βίου μάθηση) και την εμπιστοσύνη. Με απαγόρευση χωρίς λυση το τραύματος γύρω από τη μάθηση και την εκπαίδευση θα δημιουργηθούν μόνο νέοι τρόποι εκδήλωσής του, ένα νέο σύστημα πρέπει να δημιουργηθεί εκ νέου στη θέση του και να επιτρέψει στο παλιό (με τραύματα) να γίνει «παρωχημένο»

Αυτό το άρθρο και η συνάντηση με τη Ζωή μας επιστρέφουν στις μικρο-κινήσεις και τις θαρραλέες στιγμές του μεμονωμένου, όχι πολιτικού (σε αυτό το σημείο) ατόμουΗ Ζωή Βάλερη είναι δάσκαλα, καλλιτέχνης και οικολόγος. Είναι δημιουργός του ‘Ενσώμα’, ένα αμάλγαμα από θεραπευτικές μεθόδους, τεχνικές κίνησης, αυτοσχεδιασμού και χορολογικής ανάλυσης που εξουσιοδοτεί τη σοφία που ενσωματώνουμε. Είναι πεπεισμένη ότι η ενσώματη μάθηση, όπου το σώμα συμμετέχει πλήρως, μπορεί να ενισχύσει την ικανότητα να σκέφτεσαι, να αισθάνεσαι και επομένως να ενεργείς με αυτόνομη κρίση. Είναι αφοσιωμένη στην εκπαιδευτική μεταρρύθμιση και στην προστασία της ελευθερίας επιλογής στην εκπαίδευση και περιβαλλόντων όπου επιτρέπεται και διευκολύνεται η ανθρώπινη εξέλιξη.
Είναι ιδρυτικό μέλος της Ακαδημίας ‘Ανοιξης διαγενεακή και διεπιστημονική κοινότητα μάθησης χωρίς σύνορα, του Ελληνικού Παραρτήματος της Ευρωπαϊκής Κοινότητας για τη Δημοκρατική Παιδεία Eudec Greece και του Σωματείου Συνπαιδεία: Κοινότητα Υποστηρικτών Εναλλακτικών μορφών εκπαίδευσης και Χειραφετικής παιδαγωγικής.

( Interview with Zoe Valerie with Greek subtitles)

Reference:

1. Dr. Shefali Tsabury, Conscious Parents
2. Sir Ken Robinson, on killing creativity with education as of now
3. Kirsti Lonka, Pheonomenon based learning, and environments to co-create with students
4. Nora Pyyry, on Post Humanistic View on learning: Enchantment as fundamental encounter: wonder and the radical reordering of subject/world https://journals.sagepub.com/doi/10.1177/1474474020909481
5. Resources & articles written by Zoe Valerie, https://www.self-directed.org/tp/defending-the-obvious/; https://springacademy.gr/en/spring-academy-and-educational-reform/; https://elearningindustry.com/can-elearning-contribute-to-educational-reform
6. Emboding learning & cotemplative practice “bathing into the forest” https://onedayinhelsinki.com/private-forest-bathing-tours-helsinki/
7. Zoe’s journey & work here https://springacademy.gr/en/our-circle/ & https://ensoma.gr/en/teaching/